NY 103, no 57. Guguletu, Section 4.

- "So, what are we going to do today?"

- "I don't know, what do you wanna do?"

- "I don't know, what do you wanna do?"
- "We can just hang around here... Do you have a smoke?"

- "Sharp..."
- "Shore..."

Ja, hoezo een plan? Als je met je maten bent dan vermaak je je toch vanzelf? Wat moet je dan met een plan dat van tevoren vast stelt wat je gaat doen. En zo staan we weer een uur te hangen op straat - te doen waar de jongens van de straat goed in zijn. Oh, en daar heb je een voetbal - ziejewel, die dag is om voor je het weet!

Ik kan niet anders zeggen dan dat Tim en ik met Xolisa de best wensbare gids hebben gehad. We hebben een (h)eerlijke week geleefd alsof we niet in de Randstad van Nederland, maar in een township van Zuid-Afrika geboren waren. We hebben gedaan wat Xolisa en zijn vrienden anders ook zouden doen - nou goed, misschien hebben ze dankzij ons nog een paar biertjes meer gedronken dan normaal. Maar we hebben gevoetbald en voetbal gekeken - Bier drink je niet in de kroeg, maar net buiten het hek want dan kun je je eigen pils drinken. We zijn op visite geweest bij moeders, die in een andere township op drie kwartier rijden woont - Niet omdat ze daar zo graag wilde wonen, maar toen ze aan de beurt was voor een gesubsidieerd huis - kreeg ze alleen daar iets.. We hebben een ruzie gesust tussen een maat en z'n vriendinnetje - Zoals 5 van de 7 vrienden van Xolisa heeft ook hij een kindje bij z'n vriendin, maar dat betekent niet dat hij in het weekend niet meer wil drinken met z'n maten. We zijn naar het besnijdenisfeest van de zoon van een verre buurman geweest - elke Xhosa jongen gaat als hij er 'klaar voor is' voor gemiddeld twee maanden het bos in, beesten vangen, onderdak maken, zelfstandig worden, maar ook... besneden worden. Pas als je die pijn aan kan ben je een echte man.

Juist... Laat ons maar lekker de jonge honden uithangen dan en een beetje feesten in de omgebouwde kroegschuur. En natuurlijk van de plaatselijke lekkernijen proeven: eindelijk de schapenkop gegeten, een dag later gevolgd door schapenlongen. Ja, nu we er toch zijn...

Toch hebben we niet alleen maar genomen en gegeten - we hebben Xolisa ook iets proberen te geven. Velen van jullie zullen dit allang vernomen hebben middels het mailtje dat ik stuurde over Mvo Rentals. We hebben Xolisa namelijk geholpen bij het brainstormen over het beginnen van een eigen bedrijfje. Xolisa legde de simpele link tussen de grote aangelegenheden die de families regelmatig organiseren ter ere van bruiloften, besnijdenissen en begrafenissen - en de behoefte aan eten op die partijen. We gaan beginnen met het verhuren van grote stoves - marketingtechnisch genoemd: Mobile Cooking Islands. En wie weet, als het aanslaat horen we over een aantal jaar over Mvo Rentals als de Boels van Guguletu en omstreken.

Bij deze wil ik nogmaals degene die hebben bijgedragen aan het startkapitaal van de jongen bedanken! Hieronder zie je hoe het eerste kookeiland eruit ziet. Als de berichten kloppen dan heeft Xolisa binnen een week zijn eerste klant!

Terwijl ik dit schrijf is het alweer mijn een na laatste week in dit mooie land, waar ik in een half jaar een plunjezak ter grootte van een Brabantse kroeg heb gevuld met verhalen. Het is onbeschrijfelijk hoeveel goeds zo'n tijd in het buitenland een mens kan doen en hoe rijk je terugkeert. Hoewel... rijk - het rijtje materieel verlies telt ondertussen een laptop, drie autoradio's, een digitale camera, een telefoon, een mp3speler en als kroonstuk nu ook mijn lieve autootje... Het Golfje heeft het half jaar helaas niet mogen overleven, maar mijn uitwijkmanouvres hebben daarentegen wel het leven van een hond gered. Tevens ben ik er zelf zonder kleerscheuren vanaf gekomen en betaald de verzekering exact het bedrag uit waarvoor ik m'n vierwieler ooit kocht... Klagen komt niet voor in dit half jaar!

Met al die nieuwe vrienden in Guguletu is het makkelijk om elk weekend weer die kant op te gaan. Ik heb Brent zoals je ziet ook al eens meegenomen. Toch ben ik maar eens een to-do-lijstje gaan maken met dingen die ik nog wil doen voor ik hier weg ga - één daarvan is natuurlijk het samenstellen van de prijzenpaketten voor alle gelukkigen. Ben jij zo'n prijswinnaar - dan zie ik je op de ceremonie - in tenue, met vreugdedrank en jubelpils - gefeliciteerd! De laatste prijs van het rijtje is ondanks dat niemand zag dat het natuurlijk Zebrakeutels waren, toch uitgeroepen aan de enige deelnemert: Jemaine wint spacebril!

Gadverpillekes, da was lekker hier! Maar ik heb dr ook verdomd veel zin in om er een heerlijke Hollandse zomer achteraan te plakken, en weer gewoon te cityhoppen langs alle grootheden in mijn leven - jullie.

Jij bedankt voor het lezen, ik sluit mijn Zuid-Afrika blog af met deze editie.

"There is nothing like returning to a place that remains unchanged to find the ways in which you yourself have altered."
Nelson Mandela