It's not the end of the world

Maar we waren wel dichtbij. Cape Point, Funicular, Cheetah's, tot tien tellen en again.. Kelp!

Deze keer een fotoverhaal onder de volgende link te vinden in mijn nieuwe Picasa-album, veel liefs aan de lezers en de prijsvraag is verlengd omdat de poster nog niet op de to-do-list is verschenen deze week...

Baai!

Andijvie & Bavianen

"Baai en lekke dag!"

Het leven in Kaapstad is als een pinguin; in topsspeed onnavolgbaar, maar voor het grootste deel bestaat het uit groepsliefde en wat onhandig gewaggel. Echter is een pinguin altijd gekleed op feesten, bruiloften en pyjamaparty's met zijn stijlvolle tuxedo terwijl ik met m'n toeristenoutfits in Kaapstad nog altijd als een verdwaalde gekko op een Hollandse kermis ronddwaal. En een kermis is het geweest de laatste dagen.

Op donderdag hebben we met onze vers-vleesclub de trein gepakt die al mooie situaties opleverde. Tegelijk is de trein een vervoersmiddel waarin de harde werkelijkheid van de Zuid-Afrikaanse geschiedenis duidelijk naar voren komt. Hoewel we hiervan pas later op de hoogte werden gebracht, blijkt het zo te zijn dat wanneer je als blanke bij de ticketverkoop binnenloopt, je vanzelfsprekend naar buiten loopt met een ticket van 25 rand (2 euries). Als je daarmee 3 uur eersteklas kan rijden dan is dat gewoon een goede deal. Maar dat eersteklas reizen daar vroeg ik niet om bij de kassa. Achteraf blijkt dat je als gekleurde mede Zuid-Afrikaan vanzelfsprekend een tweedeklas ticket krijgt. In de trein levert dit dus zwarte en witte treinstellen op. Een beetje vreemd. Nu ik dit zo opschrijf realiseer ik me eigenlijk ook dat ik nog geen blanke taxichauffeur heb gezien... Anyrichting, zoals ik al zei waren wij ons geheel onbewust van de tweedeling der kleuren en stapten wij 's middags de trein in waar ons plaatsnemen tot een aantal verbaasde gezichten leidde. Maar na een aantal verwarde glimlachen heen en weer bleek deze keuze toch erg gezellig: enkel a capella wisten de Zamanani Brothers ons het komende uur goed te vermaken met een show die uiteindelijk de gehele coupé in een ritmische dansvloer veranderden. Tijdens een toch al enerverende rit ontdekte een van mijn medereizigers opeens dat één van de treindeuren door een defect helemaal niet sloot tussen de stations. Als ware James Bonds konden wij zo onze action-shots maken al hangend uit de treindeuren.

Eenmaal bij de eindbestemming vluchtten wij ons naar de zonaanbiddende pinguins. Een 'Wat klopt er hier niet?' vond ik erg toepasselijk voor onderstaande foto. De pinguins verzorgden behalve hun eigen jongen ook ons toeristen met een behaaglijk gevoel van opperste relaxedheid tijdens het observeren van de stijve ober-roedel. Het paringsritueel wat vooraf wordt gegaan met plaatsvervangende schaamte voor het opdringen van het mannetje aan het vrouwtje doet nog het meest denken aan Tilburgs huisgenoot John Koers die in blessuretijd nog probeert te scoren.

De eerste 'Braai' is inmiddels ook in de pocket, een ware BBQ die zo rond het middaguur begint waar rond vijf uur het vuur aangaat en rond een uur of tien de snor wordt gedrukt om het feestje door te zetten in de stad. Want ook het uitgaansleven van Kaapstad blijkt niet onder te doen voor het Nederlandse. Op Long Street zijn het long nights en de Zuid-Afrikaanse pilsjes blijken het braaivoedsel graag te laten zwemmen in mijn buik. Een activiteit die niet alleen ikzelf blijk te kunnen waarderen, maar die de groepsliefde ook erg goed doet. Over vriendjes niets te klagen!

Voor de volgende passage dank ik graag Mark Hummel voor zijn onbewuste weder-integratie in het Duitse, aangezien mijn omgang met de Duitse dames en heer in mijn nieuwe crib erg goed verloopt. Zo goed zelfs dat ik besloot om mijn Nederlandse kookboek uit de kast te trekken en ze te trakteren op een oud-Hollandse maaltijd andijvie. Gehaktbal erboven op en smullen maar!

Na op zaterdag hetzelfde avondprogramma weer afgedraaid te hebben heb ik de zondag wat weggechilld op een car market net buiten de stad. Hier staan honderden auto's op een verlaten parkeerplaats te veranderen in vierpersoons ovens in de brandende zon en als de politie niet bezig is met het wegslepen van auto's (het nachecken van kentekens is een makkelijke manier om gestolen auto's terug te vinden), dan is het daar maar wat gezellig! Uiteindelijk ben ik die middag weggereden in een rode Volkswagen Chico die mij de komende zes maanden het land mag laten zien terwijl ik hem op zijn staart mag trappen, alweer een prima deal! Hieronder, mijn rode Wolfje.

En zo stond vandaag de eerste werkdag voor de deur, waar ik enkel bewapend met een arm om veel handen te schudden ook al daadwerkelijk aan het werk werd gezet. Mijn werkzaamheden voor de komende weken bestaan voornamelijk uit de volgende: 1) Het ontwerpen van nieuwe internationale wegbewijzering en de bijbehorende anderhalve meter brede printer te begrijpen. 2) Het ontwerpen van een wijd te verspreiden poster die de wielrenners meer bewust moet maken van de bescherming van de natuur. Dat laatste betekent eigenlijk vooral het bestrijden van het bavianenprobleem. Omdat de wielrenners normaliter hun toegeworpen powerbars en energy-sapjes na twee happen op de grond gooien is het zo dat de omwonende bavianentroep elkaar groepeert zodra de tour van start gaat en de overheerlijke powerbars van de weg raapt en tevreden gaat zitten opsnoepen langs de kant van de weg. Nu kan een hongerige baviaan op de weg nogal voor problemen zorgen als het peleton net de achtervolging heeft ingezet op de kopgroep. En daar kom ik in beeld om in de komende week een poster te ontwerpen met op de foto een powerbar-vretende aap en daarnaast de tekst zoals: "Don't let this be your responsibility!" Een eervolle eerste taak die ik dan ook met beide handen aangrijp!

Om alweer een lang verhaal kort te maken: Ik vermaak me hier wel. En omdat de komende weken vooral uit hard en gewaardeerd werk bestaat zal ik niet zo snel weer een verhaal hebben. Daarom voor jullie een braincracker in de laatste alinea:

Na wat intern overleg over de afgelopen prijsvragen is het volgende besluit genomen. Hoewel de heer Van de Weijer de eerste prijsvragen enkel creatief gebruik maakte van het systeem (gefeliciteerd met een donkere fles Carling Black Label met twistdop) zijn er een aantal veranderingen aangebracht. Allereerst is deze blog in de ochtenduren gepost om de kans op een snelle respons van bovengenoemde te verkleinen. Daarnaast zal in de toekomst een eerdere prijswinnaar enkel nog antwoorden kunnen voorzeggen, maar geen beroep meer kunnen doen op de eerstvolgende prijs(*).

Deze post is er een zeer exclusief album te winnen van de al eerder hoog geprijsde Zamanani Brothers. De CD staat stampvol met Afrikaanse meezingers en sfeerverhogende ritmische hoogstandjes en is een ware musthave in de Zuid-Afrikaanse Westcape. Geef jij het meest originele antwoord op onderstaande vraag, dan mag jij je de volgende keer gelukkig prijzen!


Wat is jouw beste ingeving voor een effectieve poster + slogan om de Argus Cycle Tour van hun baboontrouble af te helpen?

Lekka, lekka en tot de volgende keer!

Ruben


(*) Eerdere prijswinnaars zijn uitgesloten van deelname voor de komende prijsvraag.

Kelp en Boerenwors

"So Holland is freezing? Than Africa is boiling!"

Terwijl me berichten bereiken dat de Nederlandse schaatsenslijp-industrie in volle gang is, zijn het hier de waterijsjes die als warme broodjes Boerenwors over de toonbank vliegen. En de hitte straalt hier niet alleen van het asfalt, het welkom zoals ik het hier heb mogen ervaren voelt ook zeker als een warm bad. Maar om niet in een waterval van superlatieven te vervallen zal ik enkel een kort en bondig verslag geven (ohnee, dat kan ik niet) van wat ik mijn eerste dagen aan de andere kant van onze aardkloot heb mogen meemaken. Maak jezelf gerust een warm kopje thee ondertussen, ik haal nog even een koud biertje Carling Black Label!

Nadat ik in gezelschap van grootheden als Zinedine Zidane en Bob Dylan een veilige landing maakte op Cape Town Airport (British Airways heeft een brede selectie aan films, documentaires en muziek tijdens de vlucht), zette ik mijn eerste stappen op Zuid-Afrikaanse bodem. Opgepikt door de geboren en getogen Zuid-Afrikaan Reg Comer werd ik naar het huis gereden van de familie Comer waar ik werd begroet met een van mijn grootste knuffels ooit (Karin is de vriendelijkste en 'biggest momma' die ik ooit ontmoet heb). Toen naar m'n nederige stulpje in de suburb Oranjezicht.

De foto had niet gelogen, een mooie terracotta-kleurige villa is mijn thuis voor de komende maanden. Twee joekels van huiskamers en een uitzicht over de stad en de Tafelberg waar ik met veel plezier naar kan liggen kijken op één van de banken voor het immense raam.

Sinds gisteren deel ik mijn kamer met Jan, een Duitser uit Saarbrücken die een stage op een financial department gaat doen en het bijpassende uiterlijk heeft. Vandaag zijn er nog twee Duits sprekende dames aan het gezelschap toegevoegd en samen met de Groningse Lex die momenteel nog op safari is vormen we al heel snel een gezellig Germaans huis.

Mijn eerste uitstapje was een autoritje over Lion's Head, de meest kustgelegen berg van de Tafelberg. Daar heb ik me staan vergapen over het uitzicht over de stad en de oceaan en hoewel mijn lichaam er werkelijk stond, kon de geest het beeld nog enkel als een ansichtkaart te ontvangen. Beneden de berg heb ik voor het eerst mijn voeten in de Atlantische oceaan gezet en keek ik uit over een eindeloze zee met als kers op de taart een groepje dolfijnen voor de kust die zich speels rondom een avontuurlijke zwemmer verzamelden.

's Avonds heb ik mij na een goede maaltijd sushi nog begeven naar de Long Street (where the action happens) voor een cocktail, maar ik was moe genoeg om na nog een paar kleine biertjes tevreden de berg weer op te lopen naar mijn eigen Hilton Road. Omdat het lopen me iets te lang duurde leek rennen wel een prettige optie. Toch werd ik na twee minuten al staande gehouden door een politie-auto met twee bezorgde agenten in het blik. "Is someone chasing you? Or are you chasing someone?" Toen ik de simpele uitleg gaf boden ze me vriendelijk een lift naar huis toe en zo eindigde mijn eerste dag Kaapstad op mijn eigen stoep met het uitstappen van een politievoertuig. Het schijnt dat deze taxi-dienst ook een heel simpel telefoonnummer heeft, 911 of zoiets.

Dinsdag heb ik met wat kersverse vrienden die ik ontmoette rondom het vliegtuig het strand aangedaan. Dat het water onder Zuid-Afrika gewoon het smeltwater van Antartica is kun je goed merken aan de temperatuur, maar gezien de ruime buitentemperatuur (zo'n 28 graden) is een verfrissende duik toch erg welkom. Het strand was geweldig, maar minstens zo gaaf is het zeewier dat erin ligt. Ik wist niet dat zeewier tot een soort twee meter lange slappe palmboom kan groeien en ook niet dat het Engelse woord voor zeewier 'Kelp' is, maar na die middag ben ik fan van Kelp! Een kinderhart is snel gelukkig, kijk voor bewijs het filmpje hieronder maar:

Gisterenavond begaven we ons toch maar weer richting Long Street, maar nu onder begeleiding van wat Nederlandse ervaringsdeskundigen die hier al wat langer zitten. Zo hebben we weer wat mooie bars en clubs aangedaan. En net als je denkt dat je alles van thuis achter je hebt gelaten keek ik ineens in de ogen van Sanne, een meisje waar ik op de basisschool nog mee in de klas heb gezeten. Haar enthousiasme in het vertellen over dit land hebben mijn vreugdevuur alleen maar aangewakkerd!

Hoewel de ochtend te wensen overliet dankzij de strapatsen van de nacht ervoor, zat ik toch om 11 uur alweer in de auto om meer van de kust te gaan verkennen. Samen met wat andere jongens die de stad ook nog maar enkele dagen of uren kenden zijn we onder leiding van Reg de omgeving door gaan rijden. Laat deze Zuid-Afrikaan de geschidenislessen over zijn eigen land vertellen en je weet zeker dat je behalve een aantal uur verder ook een aantal nutteloze records te weten bent gekomen ("They sell the fastest bird on a burger in this burgerplace!").

Al met al een hele prettige middag met prachtige vergezichten en een aantal vreemde aangezichten. Waarom twee vrouwen in hun mid-twenties zich hetzelfde aankleden en voorbijgangers gevraagd en ongevraagd liedjes voorzingen is mij nog steeds een raadsel, het leverde wel een prima foto op.

Nu is het avond en ik heb nog wat ritme in m'n lijf van het laatste uitstapje. Toen Jan en ik op de radio hoorde dat vanavond de derby tussen Ajax Cape Town en Santos op het programma stond begrepen we elkaar al snel. Ondanks dat we nog een uur hadden om er te komen moest dat geen probleem worden. Nadat ik gisteren erg gezellig had zitten kletsen met een taxi-chauffeur had zitten praten gaf hij mij met plezier zijn nummer voor als ik weer eens ergens naartoe wilde gaan. En zo gezegd zo gedaan, heeft mijn grote vriend Kuanda ons vanavond naar het stadion gebracht en waren we daar precies op tijd voor de wedstrijd. Het enthousiasme waar deze voetbaltechnisch ongelofelijk droevige wedstrijd mee werd aangemoedigd kun je volgens mij alleen in Afrika treffen. Wat een liefde voor de club, en wat een ontploffing na die ene trieste goal! Al met al een erg geslaagd uitstapje en een hele mooie Afrikaanse ervaring rijker (20 minuten in de rij staan voor een broodje Boerenwors in de rust is vechten voor je leven!)

Dat ik me een tevreden man mag noemen op dit moment zal niet heel raar klinken. Als dit het voorproeven was van de smaak van het komende half jaar, dan moet ik me behoeden voor een vreetkick! Morgen pakken we de trein, ik zie wel waar die me brengt.

Alvorens jullie een koude voortzetting van jullie dag te wensen laat ik één uitverkorene graag nog kennis maken met mijn nu al favoriete bier: Carling Black Label. Hoe je die kans om in Nederland te proosten kunt benutten? Geef als eerste het juiste antwoord op de vraag:

Welke vogel bedoelde Reg toen hij sprak over 'The fastest bird on a burger'?

Lieve groetjes!

Zwaaien en het Eerste Suprise-ei

Om de eerste dag van het nieuwe jaar toch nog iets op te laten leveren behalve taaie oliebollen en een sluimerende hoofdpijn, geef ik je vandaag de kans om een echt collecters-item te verdienen.

Nog voor ik zondag vertrek deel ik vandaag mijn eerste souvenir uit:

Degene die als eerste de juiste vertaling kan geven van de volgende Zuid-Afrikaanse zin, verzekert zich van een Zuid-Afrikaans Kindersuprise-ei:

"Jullie blij in mij hart se boonste laai!"

Tot vanuit Afrika! Ik ga nog een oliebol wegkauwen.