NY 103, no 57. Guguletu, Section 4.

- "So, what are we going to do today?"

- "I don't know, what do you wanna do?"

- "I don't know, what do you wanna do?"
- "We can just hang around here... Do you have a smoke?"

- "Sharp..."
- "Shore..."

Ja, hoezo een plan? Als je met je maten bent dan vermaak je je toch vanzelf? Wat moet je dan met een plan dat van tevoren vast stelt wat je gaat doen. En zo staan we weer een uur te hangen op straat - te doen waar de jongens van de straat goed in zijn. Oh, en daar heb je een voetbal - ziejewel, die dag is om voor je het weet!

Ik kan niet anders zeggen dan dat Tim en ik met Xolisa de best wensbare gids hebben gehad. We hebben een (h)eerlijke week geleefd alsof we niet in de Randstad van Nederland, maar in een township van Zuid-Afrika geboren waren. We hebben gedaan wat Xolisa en zijn vrienden anders ook zouden doen - nou goed, misschien hebben ze dankzij ons nog een paar biertjes meer gedronken dan normaal. Maar we hebben gevoetbald en voetbal gekeken - Bier drink je niet in de kroeg, maar net buiten het hek want dan kun je je eigen pils drinken. We zijn op visite geweest bij moeders, die in een andere township op drie kwartier rijden woont - Niet omdat ze daar zo graag wilde wonen, maar toen ze aan de beurt was voor een gesubsidieerd huis - kreeg ze alleen daar iets.. We hebben een ruzie gesust tussen een maat en z'n vriendinnetje - Zoals 5 van de 7 vrienden van Xolisa heeft ook hij een kindje bij z'n vriendin, maar dat betekent niet dat hij in het weekend niet meer wil drinken met z'n maten. We zijn naar het besnijdenisfeest van de zoon van een verre buurman geweest - elke Xhosa jongen gaat als hij er 'klaar voor is' voor gemiddeld twee maanden het bos in, beesten vangen, onderdak maken, zelfstandig worden, maar ook... besneden worden. Pas als je die pijn aan kan ben je een echte man.

Juist... Laat ons maar lekker de jonge honden uithangen dan en een beetje feesten in de omgebouwde kroegschuur. En natuurlijk van de plaatselijke lekkernijen proeven: eindelijk de schapenkop gegeten, een dag later gevolgd door schapenlongen. Ja, nu we er toch zijn...

Toch hebben we niet alleen maar genomen en gegeten - we hebben Xolisa ook iets proberen te geven. Velen van jullie zullen dit allang vernomen hebben middels het mailtje dat ik stuurde over Mvo Rentals. We hebben Xolisa namelijk geholpen bij het brainstormen over het beginnen van een eigen bedrijfje. Xolisa legde de simpele link tussen de grote aangelegenheden die de families regelmatig organiseren ter ere van bruiloften, besnijdenissen en begrafenissen - en de behoefte aan eten op die partijen. We gaan beginnen met het verhuren van grote stoves - marketingtechnisch genoemd: Mobile Cooking Islands. En wie weet, als het aanslaat horen we over een aantal jaar over Mvo Rentals als de Boels van Guguletu en omstreken.

Bij deze wil ik nogmaals degene die hebben bijgedragen aan het startkapitaal van de jongen bedanken! Hieronder zie je hoe het eerste kookeiland eruit ziet. Als de berichten kloppen dan heeft Xolisa binnen een week zijn eerste klant!

Terwijl ik dit schrijf is het alweer mijn een na laatste week in dit mooie land, waar ik in een half jaar een plunjezak ter grootte van een Brabantse kroeg heb gevuld met verhalen. Het is onbeschrijfelijk hoeveel goeds zo'n tijd in het buitenland een mens kan doen en hoe rijk je terugkeert. Hoewel... rijk - het rijtje materieel verlies telt ondertussen een laptop, drie autoradio's, een digitale camera, een telefoon, een mp3speler en als kroonstuk nu ook mijn lieve autootje... Het Golfje heeft het half jaar helaas niet mogen overleven, maar mijn uitwijkmanouvres hebben daarentegen wel het leven van een hond gered. Tevens ben ik er zelf zonder kleerscheuren vanaf gekomen en betaald de verzekering exact het bedrag uit waarvoor ik m'n vierwieler ooit kocht... Klagen komt niet voor in dit half jaar!

Met al die nieuwe vrienden in Guguletu is het makkelijk om elk weekend weer die kant op te gaan. Ik heb Brent zoals je ziet ook al eens meegenomen. Toch ben ik maar eens een to-do-lijstje gaan maken met dingen die ik nog wil doen voor ik hier weg ga - één daarvan is natuurlijk het samenstellen van de prijzenpaketten voor alle gelukkigen. Ben jij zo'n prijswinnaar - dan zie ik je op de ceremonie - in tenue, met vreugdedrank en jubelpils - gefeliciteerd! De laatste prijs van het rijtje is ondanks dat niemand zag dat het natuurlijk Zebrakeutels waren, toch uitgeroepen aan de enige deelnemert: Jemaine wint spacebril!

Gadverpillekes, da was lekker hier! Maar ik heb dr ook verdomd veel zin in om er een heerlijke Hollandse zomer achteraan te plakken, en weer gewoon te cityhoppen langs alle grootheden in mijn leven - jullie.

Jij bedankt voor het lezen, ik sluit mijn Zuid-Afrika blog af met deze editie.

"There is nothing like returning to a place that remains unchanged to find the ways in which you yourself have altered."
Nelson Mandela

Hit the Road - Gugs! And baby come back...

WOOOHOOO! Bonuslevel! PING PING PING PING PING!

Alles wat er nu nog gebeurt is bonus, extra, gratis, meevaller - alsof je in de Efteling mag blijven terwijl de rest het hek al wordt gewezen. Want man-of-vrouw, wat zit hier een tevreden vent achter de computer - en dat terwijl ik hier nog anderhalve maand op m'm strippenkaart heb staan!

Eindelijk was het zover, de coast-to-coast roadtrip van Kaapstad tot voorbij Durban, waar ondertussen elke vezel in m'n lijf klaar voor was. En het gezelschap was al net zo smakelijk als de trip. Zoals aangekondigd stond Harm op zaterdag 25 april gewapend met camera en een koffer goede zin op het vliegveld. Door een magisch trucje van de weergoden was het echter zo bewolkt en regenachtig dat zelfs de Tafelberg niet te zien was, dus deze dag hebben we doorgebracht met een origimai indoor-safari. Na Harm in de hierop volgende dagen nog zoveel mogelijk perspectieven op Kaapstad te hebben gegeven (hoog, laag, nuchter, ontnuchterend) werd het eigenlijk vanzelf dinsdag.

28 April - jarig (bedankt voor die bloemen) en het was tijd om het quattro voor de roadtrip te verzamelen in een blauwe jongensachtige soepele Mazda3. Anton (militair), Brent (designer), Harm (entrepreneur) en ik (beroepsouwehoer). Een betere samenstelling voor een boyband/rescueteam/researchploeg of homorechtenactivistenreisbegeleiders had ik me niet kunnen indenken. Maargoed, dag 1 van de roadtrip - Shark Cage Diving. Geef mijn portie maar aan fikkie dacht ik nog (ik ben geen waterrat en heb nog minder met haaien). Uiteindelijk was ik het eerste haaienportie dat met een It's My Birthday button op m'n wetsuit de kooi in mocht...

Na een biologische lunch in Suurbraak reden we door naar Oudtshoorn. Uiteraard met de nodige tussenstoppen die een roadtrip blijkbaar eigen zijn, simpelweg omdat het kan. En natuurlijk om stoepkrijt/brandblusser/puddingbuks of handrem even uit te proberen. We vervolgden onze weg over de Garden Route naar mooie plekjes als Knysna en Plettenberg Bay, waarbij we per bestemming verbaasder om ons heen begonnen te kijken. We toonden ons ware verzamelaars en binnen twee dagen waren we een gitaar, zeven hoeden, twee zonnebrillen, een hond, een terrarium, vier bidsprinkhanen een wandelende tak, een kikker, twee laarzen en een deuk rijker. Met avonden die in het teken van grootse beneveldheid stonden, is het een wonder dat we ook geen ochtend onbenut hebben gelaten. Met vier gasten langs de hoogste bungeejump van de wereld rijden kan maar één uitkomst hebben: vier sprongen. Neusje dicht, mutsje op, armpjes vooruit en rekken maar aan dat elastiek. De euforie in je lijf als je eenmaal weer boven zet is te gek en zo verbroederend - Jan zou Wesley met zo'n gevoel gemakkelijk vergeven.

Omdat het toch koninginnedag was en we blij waren dat de koningin nog leefde, hebben we 's avonds de oranjeparty in Port Elizabeth opgezocht waar we 70 Nederlanders in een zaal troffen. Vreemd, toch vertrouwd - een tegenstrijdige mix vol oranje pruiken, vruchten, drankjes en zwoele blikken. Al met al geweldigenoten en de volgende dag met de kater in z'n reismandje de auto weer ingedoken. Nu naar Coffee Bay - een afstand waar we ons lelijk op verkeken. En als je dan eindelijk op nog 10 km te gaan bent en je ziet een bordje 'Putholes' dan worden het nog een hele lange 10 km. Waarom de gaten dichtgooien als je er ook gewoon een bordje neer kan zetten, probleem opgelost toch?

De beloning aldaar was het rijden volledig waard. We bevonden ons eindelijk in de jungle! Heerlijk een beetje struinen over immense rotspartijen, door verlaten bossen, langs prachtige watervallen en door een authentiek Xhosa dorp. Lekker een beetje lullen met de locals - de kliktonians met 11 verschillende tongklanken in de taal. 's Avonds hebben we lokale lekkernijen mogen proeven - al met al een geestverruimende tijd in Coffee Bay. De volgende dag is niet noemenswaardig gezien de regenval die dag, maar we eindigden wel in Umzumbe. In Umzumbe kwamen we in een klam maar uberkool hostel terecht. Nu echt in het hart van de jungle en met jacuzi tussen de bananenbomen. En om de hoek een nieuwe uitdaging: een 100m vrije val van een waterval. Waar de bungeejump nog met alle begeleiding, muziek en gezelligheid een hoop van de zenuwen wist te onderdrukken, was het verhaal hier juist zenuwachtigmakend: "Spring wel een beetje naar rechts als je gaat." "WAT?! Hoezo?" "Links zitten rosten, spring nou maar."

Na uitermate goed verzorgd gebraaid te hebben hadden we onze plek lekker gevonden. 's Avonds heeft Anton voor het team nog een pokertoernooi op zijn naam geschreven terwijl het uitgevallen trio de jacuzi onveilig maakte. Een dag later was het dan toch tijd om via een hete curry in Durban onze eindbestemming op te zoeken: St. Lucia. Een pitoresk Afrikaans dorpje in een moerasgebied waar 's avonds de nijlpaarden nog over straat lopen en 90% van de krokodillenpopulatie van Zuid-Afrika gehuisvestigd is. Tel daar twee natuurparken bij op en je hebt de succesformule van St. Lucia.

Gelijk maar goed begonnen met een safari door het HluHluwepark (spreek uit: ZachteG-lu-ZachteG-luwi) en aldaar op het luipaard na de Big Five gezien. Oftewel wederom olifanten en buffels, maar nu ook giraffes (slowmotionsprinters) en volwassen leeuwen. De teller der wilde dierensoorten stond aan het eind van de dag op 18 dus er kon tevreden teruggekeken worden. Tijdens het hosteldinner dat elke woensdag kosteloos aangeboden wordt kwamen we geheel toevallig een Nederlands stel tegen waar we geweldig mee hebben zitten babbelen. Ik steek niet onder schommelstoelen of banken dat dit stel de 60 gepasseerd was. Toch kan ik eralleen nog maar van dromen om zo jong van geest, bij de tijd en onveranderd verliefd te eindigen als zij.

De trip liep in St. Lucia ten einde en na nog een robbertje vechten met de Indische Oceaan (Ruben vs IO: 0-987) was het tijd om de nijlpaarden en krokodillen nog met een bezoekje te vereren in een kayak. En zo als drie voorverpakte maaltijden voeren we langs grote bekken en bilpartijen. Er stond wat oostenwind, er was de dag ervoor nog iemand jarig geweest en de meivakantie stond voor de deur - neem daarbij de tegenvallende cacoa-oogst in ogenschauw en de wintermode van 2009, dan is het voor iedereen met een beetje gezond verstand een simpele rekensom om te weten te komen dat wij 29 nijlpaarden hebben gezien. Thomas, je zat vorige maand met 27 nijlpaarden het dichtste bij en zal in Nederland dan ook getrakteerd worden op een springbok - ik hoop dat je van Baileys and Creme de Menthe houdt, tis zulk verslavend spul... De volgende prijswinnaar krijgt de zonnebril die Anton droeg toen hij het pokertoernooi op zijn naam schreef en hoeft enkel antwoord te geven op de vraag: Van welk dier is de onderstaande creatie afkomstig?

Op 9 mei was het tijd om elkaar, maar ook onze trouwe vierwieler gedag te zeggen. Een tijd om nooit te vergeten en om in Nederland tijdens een reünie in een verkleedkist vast nog eens flink op te halen.

Ondertussen heb ik weer niet stil kunnen zitten en heb ik eigenlijk alweer een mooi verhaal met een mooie brug naar volgende week. Toch bewaar ik dat verhaal nog even voor als ik ook het einde kan (na)vertellen. Ik verhuis namelijk zaterdag naar de township Guguletu (voor vrienden: Gugs) voor waarschijnlijk een week of twee. Een kijkje door m'n foto's verraadt waar dat ongeveer vandaan komt - na afgelopen weekend m'n Xhosa collega uit Guguletu meegenomen te hebben naar Kaapstad voor een weekend ver boven zijn verwachtingspatroon, gaan we die daad nu omdraaien. Dus ik ga samen met boezemvriend Tim het leven in de township eens van dichtbij bekijken. Het leven van de straat, met Xolisa als trouwe gids. Daarover de volgende keer meer.

Oogjes toe en snaveltjes dicht, Jezus is naar de hemel en op de maan schijnt nog geen licht.

Vortex - Zero - Guguletu - A Journey with Supervision

Ja zo klinkt het heel wat ja. Als je het zo neer zet. Een soort spacetrip ofzo. Echt zo naar een ander universum weet je wel. Of minstens een ander continent ofzo. Alsof je het daarmee goed praat dat er al meer dan een maand geen kont te beleven is op je site. Je probeert er gewoon nog wat van te maken! En dat met die supervision moet dan zeker klinken alsof je door aliens ontvoert bent? Nee, m'n ouders waren hier. Oh.

Ja zonder dat je het doorhebt vliegt er hier dan zo weer een maand voorbij. Een vluchtige blik in mijn fotomapje ziet 1000 nieuwe foto's. Om daar nu een samenhangend verhaal van te maken zou hetzelfde zijn als wanneer ik ze allemaal tot een grote Zuid-Afrikaanse bobotie roer, die aan een township-geit voer en na die maand met de uitwerpselen probeer duidelijk te maken hoe lekker de geit de bobotie vond... Daar gaat het van stinken, dat doe je gewoon niet.

Dus kijk, hier zit nog een stukje 'Goldfish: De Bluf' - een gratis avond in het amfitheater van de luxe wine-estate Spier aan de gouden elektro. En daar, dat is de snor die ik op had toen ik op een kilometer hoogte uit een vliegtuig sprong. En jahoor, als je het zo neerlegt zie ik je dezelfde glimlach die ik had op het Vortex festival - wat een lekker psychedelisch feestje! Oh, en voor de Tilburgers - dat is nog een beetje Marielle - daar heb ik ook nog een avond mee mogen vertoeven. Nou, en dan wordt het eigenlijk al een stuk duidelijker - dat stukje rug met die tattoo die is van het Coke Zero Fest, daar kon je Oasis & Snow Patrol maar ook Zebra & Giraffe zien - hele leuke muziek! Maar dat is allemaal echt van weken terug hoor. Dat ligt hier ook al heel lang, ruik je wel?

Kijk, dit is van toen m'n ouders er waren, vet leuk, kun je ook zien dat er veel meer groenten inzitten! Ja, dat was toch wel even het toppunt van de afgelopen maand. Een bezoekje van mijn moeder en Jan - eerst in mijn thuishaven Kaapstad en daarna met mijn rode Chico voorop en de safari-jeep van de ouderen volgend door eindeloze landschappen. Eindelijk Zuid-Afrika in - de grote en de kleine Karoo - de vallei der verlatenheid (zie openingstreffer) - kamperen - en het eerste safaripark! Hoezee, diertjes! Nog even geen Big Five op het menu, maar wel vijf biggen.. eh, everzwijnen! Raak! Kudu's, Springboks, Zebra's, Mestkevers, Jakhalzen, Stokstaartjes en niet geheel onverwacht in Addo Elephant Park, Olifanten in alle soorten en maten. Hieronder staat een foto van we naast de olifant reden.

Grappig detail, de mannetjes hebben een soort staafvormig standaard tussen hun benen wat ze af en toe uitklappen, ik denk om even een tukje te doen op de prairie zonder al dat gewicht zelf te dragen. Nou, het dierenlijstje laat zich via Randy's Reptielen en de Cheeky Cheetahfarm nog aanvullen met: Gekko's, Boa Constrictors, Pythons, Krokodillen, Buzzards, een Wilde Kat, Rare Uilen, Cheetahs en twee 4 weken oude Leeuwen, Leeuwtjes. Grote katten.

Wel liev. De door de ouders vooraf geboekte trip 'The Best of The Cape' die langs de mooie steden van de Garden Route trekt en door mij als free rider ook zoveel mogelijk op werd meegelift, eindigde natuurlijk in Stellenbosch voor een wijntour. Helaas gaan winefarms altijd dicht als je de smaak te pakken hebt. Maar het was een mooie tour, denk ik.

Eenmaal terug in Kaapstad bereiken het vreselijke bericht ons dat het weer in Nederland beter is dan in Kaapstad... Na een directe stemmingsomslag van euforisch naar melancholisch, besluiten we om de depressie dan ook maar echt confronteren en we boeken een township-tour. Het klinkt zo cliché als dat het waar is, maar daar sta je dan toch even bij stil. Met het busje naar binnen en het busje naar buiten, onderweg hartelijk welkom in de kerk - hup konijntje, doe maar wiebelen-wiebelen - hartelijk welkom in de kroeg - "Dit bier hebben we zelfgemaakt!" "Lekker!..." - en een hartelijk welkom in iedere hut waar je met je grote Westerse bemoeieneus binnen komt. En als de indruk gemaakt is, geprint is en tot een goed gesprek leidt, dan is het eigenlijk alweer tijd om te gaan. Ik heb nog wel een nummertje hier en daar geregeld, dus binnenkort toch maar eens kijken of de huurprijzen daar lager zijn.

En ondertussen is het hier de day-after na de verkiezingen. Maandenlang heeft Zuid-Afrika bol gestaan van de stemmenwervers - allen geheel met een eigen benadering. Het gekke is eigenlijk dat de ANC - ooit begonnnen onder leiding van Mandela, maar nu geleid door Jacob Zuma een ex-Zulu krijger met 4 vrouwen en bijna 500 aanklachten lopen tegen zijn persoon - de verkiezingen sowieso zal winnen door een achterban van hier tot aan Durban die simpelweg uit loyaliteit voor de ANC en uit frustratie tegen het oude blanke regime voor altijd op de ANC zal stemmen. De tweede politieke partij heeft dan ook als belangrijkste doelstelling om te voorkomen dat de ANC 67% van de stemmen krijgt - omdat ze anders zelfstandig de grondwet kunnen veranderen. Ik ben heel benieuwd hoe het allemaal afloopt - maar het meest trieste aan het hele verhaal is dat voor de mensen die het het hardste nodig hebben (ja, de township-funkers) het nog decennia zal duren voor die het wat beter krijgen.

Maar zoals iedereen weet, je moet niet te lang roeren waar het stinkt. De geitenkak die ik heb omgedoopt tot de metafoor van mijn maand is nu wel genoeg ontleed. En zoals men van geitenkak mooie verhaal maakt, kun je van de wol gelukkig goede eindes breien. Een einde waarin opnieuw de interactiviteit een plekje verdient. De onovertrefbare bijdrage van boombewoner Roland Levering in de vorige editie is ondanks aandringen van dhr. Levering zelf toch als winnaar uit de bus gerold. Een zak NikNaks komt je kant op! Ziehier het resultaat:

Een eervolle vermelding gaat naar alle andere deelnemers, die bij de volgende snorrenborrel op vrijdag 24 April aanstaande in Club Fiction hun eerste drankje gratis krijgen. Voor de komende twee weken staat er een coast-to-coast trip naar Durban en daar voorbij op het programma waarvoor ook fakkel en innerlijk brandstichter Harm van Ballegooy over komt gevlogen. Samen met een maat van hier plus een maat van die maat van hier wordt en een road trip over het Zuid-Afrikaanse landschap gemaakt waarbij nog meer dieren en avontuur op het programma staan. Snor op, neusje dicht, even diep ademhalen en springen! Er ligt een springbok klaar voor degene die mij voorspelt hoeveel nijlpaarden we op deze trip zullen tegenkomen.


Dit was Ruben de Neef vanuit Kaapstad, Zuid Afrika.
Terug naar Hilversum.

Cycle Tour & Loosheerschappij

"Strong winds, with some gusts reportedly reaching 140km/h, made the 2009 Cape Argus Pick 'n Pay Cycle Tour one of the most challenging events in the history of the race."

'The Cape of Storms' noemen ze hem ook wel, die gezellige kaap hier op puntje van Afrika. Befaamd om z'n Cape Doctor, een wind die na een prettige ontmoeting met het hoge drukgebied van de Indische Oceaan op zijn weg de Tafelberg vindt en zichzelf daarna met duizelingwekkende snelheden naar beneden stort. Zo wordt Kaapstad op z'n tijd eens even lekker doorgewaaid om weer genezen te zijn van de virusjes in de lucht en de roos in het haar. Zondag 8 maart was het weer eens tijd voor een grote schoonmaak en deze Cape Doctor was een heelmeester die liever geen stinkende wonden achterliet.

 

De Cape Argus Pick n Pay Cycle Tour 2009 gaat in de boeken als de "Thoughest Cycle Tour Evah" -Wie deze volbracht heeft kan dat op zijn of haar erelijst schrijven en wie het niet heeft gehaald ziet het nog steeds op zijn buik geschreven staan. Zelf werd ik wakker zonder de ernst van de zaak door te hebben. Om half zeven 's ochtends eens gaan kijken hoe het ingenieuze start-systeem ervoor stond en hoe de echte start van ons evenement eruit ziet. Eenmaal daar leek ik me op een veldslag te begeven. Al het reclamemateriaal was half of helemaal van z'n plek of uit z'n voegen gewaaid De Dixie-toileten speelden tetris op de straat en de vlaggenmasten die zo netjes alle nationaliteiten van de deelnemers vertegenwoordigen hadden reeds een diepe buiging gemaakt voor het natuurgeweld.

De gekozen startlocatie bleek dit jaar een fout in de tactiek van de veldstrategen. Het centraalgelegen Civic Centre dient al jaren als voorbeeld voor student-architecten. En wel om te bewijzen dat het bouwen van een bruggenslaande overheidsflat boven een openbare weg in de verkeerde opstelling als een tornadomachine werkt bij een vlindervleugelslag. Vandaag kwam de wind echter met duizelingwekkende snelheid op bezoek bij het Civic Centre, en niet voor een nieuw paspoort... Als de gladgeschoren benen van de deelnemers zich op de pedalen storten is het slechts 25 meter naar de brug. En na die brug is het alsof een glazen muur de wielrenners dwingt af te stappen en met de benenwagen langs de zijkanten een tweede start te beginnen. De sportblooper-compilatie inclusief melancholische muziek geeft een prima sfeerimpressie:

Na zelf nog wat Dixies op hun plek te hebben geduwd en middels een 'Berliner' (Lees: lulverhaal en een fotocamera om toegang te verschaffen tot gebouwen) van bovenaf een BMW-garage nog wat luchtfoto's van de ravage te hebben gemaakt, was het voor mij tijd om naar mijn eigen baan te gaan. Een andere BMW - een motorbike - al waarvan ik achterop gezeten de rest van de dag met camera in de hand een sfeerimpressie heb gemaakt van de gehele koers. Ik had wat mij betreft het kalmste baantje van de dag! Ik heb zwaar genoten van het dagje touren langs de tour. Oerweldigend om te zien hoeveel mensen wel niet betrokken zijn bij datgene waar we hier vanuit een klein kantoor maandenlang aan hebben zitten werken. Tijdens het evenement werd duidelijk voor wie je het doet en hoe 30.000 trappers met wat wielen eraan eruit zien als je dat door de straten van Kaapstad wil managen.

En dan was er ook nog het celebrity-ingrediënt. Mooiboy Matt Damon hangt hier de laatste tijd rond om een filmpje op te nemen. Hij had zich laten overhalen om samen met z'n broer op een tandem te stappen en de tocht van 110 km ook aan te gaan. Overal langs de route zag ik schare jongedames met spandoeken staan die Mr. Bourne - Matt Damon van zijn fiets leken te gaan sleuren. De beste man had het er maar zwaar mee, ketting gebroken, alles. Maar net als 26.300 anderen finishten ook Matt en Kyle de race (30.600 startten de race).

De storm is letterlijk en figuurlijk weer gaan liggen. Op de stage krijg ik de dagen wel om, maar ook steeds meer naar eigen invulling. Dat is enerzijds het opstarten van mijn master-research en het plannen van interviews daarvoor, maar anderzijds ook het uitbuiten van de internetverbinding. De versnellingsbak op het werk is naar beneden geschakelt, dus daarbuiten om kan de versnelling weer wat tandjes hoger - loosheerschappij!

Vorige week dan eindelijk maar eens op de Tafelberg gaan kijken, met een blik op het oneindige en de stad onder ons hebben we besloten dat parachutespringen er ook zeker nog van moet komen! Tijdens de weekenden wordt de normale gang van zaken weer doorgezet - concertje, drankje, strandje. Zaterdag wel nog naar een rugbywedstrijd van The Stormers geweest. We hebben de Lions uit Johannesburg met 56 tegen 18 in de pan gehakt in een wedstrijd die zelfs voor een leek een erg smakelijk hapje was. Zaterdag weer lekker wat gaan drinken met m'n Duitse en Amerikaanse vrienden. Zij wonen letterlijk naast de kroeg, dus ik heb aan het eind van de avond gebruik gemaakt van het genereuse aanbod om bij de Amerikaan te crashen. Maar dat wordt dan weer gelijk breed uitgemeten in de pers... Dit lees ik een dag later in de krant: ".. and Matt Damon said: 'It was fabulous! Of course I would do it again!'"

We eindigen de bedrijven weer met een grote zwaai naar huis. Bijna net zo'n grote als de helicopters vanmorgen maakten toen ze overvlogen met grote zakken water. De Tafelberg bleek een beetje fik te hebben gevat vannacht toen de bums zich probeerden warm te houden ergens in een droog bosje waarschijnlijk. Dus we zijn gewekt met het geluid van wieken in de ochtend, wat klinkt dat lekker Nederlands. Maar voor ik ook dit verhaal doof reik ik hierbij graag bovenstaande snor in een familieverpakking uit aan dhr. K. van de Velden, die met zijn antwoord 2 Rand het dichtst bij het juiste antwoord zat. Gefeliciteerd K. van de Velden, ik vertrouw erop dat je hier iets leuks mee kan doen.

De volgende prijswinnaar kan zich tegoed doen met een overdaad aan prijzen. In de prijzenkast van deze week: een zak NikNaks en een kleine voorraad fietsen, gefabriceerd met ijzerdraad door kleine vernuftige vingertjes. De fietsen zijn volgende week donderdag op te halen bij de Gregory Mash Memorial Homes aan de Klipfonteinroad, Kaapstad. En alles wat je ervoor hoeft te doen is een snor te tekenen op een van de foto's op mijn Picasa Fotoalbum! Stuur je inzending naar rubendeneef@gmail.com en je komt hoe dan ook in de nieuwe Mustache Gallery voor de volgende bijdrage en wie weet ga jij ervandoor met een zak NikNaks en een kleine voorraad fietsen!

Pastelgroene groetjes!

Ruben

Kip, het meest veelzijdige stukje vlees.. KIP!

Ingrediënten:
- 7 dagen per week Klaplopen
- 5pm - 9am uren Intimiteit
- 12 Praatjes maken op een dag.

KIPkruiden naar smaak toevoegen.

Klaplopen - Intimiteit - Praatjes maken. Een driehoek die mijn leven in Zuid-Afrika invulling geven en die het jullie hopelijk overzichtelijk maken tijdens het lezen. Als je nu helemaal geen zin hebt in mijn verhalen, die vast weer te lang gaan worden (mijn moeder baarde mij onder een spraakwaterval...), dan kun je hier gewoon een korte slideshow krijgen met wat er zich de laatste maand in mijn leven heeft afgespeelt. Het is namelijk alweer een tijd geleden dat ik jullie heb laten gluren in mijn oord der welbehagende kuren. Een korte uitleg hiervoor laat zich vangen in het woord liefde en ik zal het niet kunnen laten dit uit te leggen onder het kopje Intimiteit. Maar we beginnen bij de K van klaplopen.

Klaplopen
Hoewel het woord een negatieve lading lijkt te hebben, doel ik hier op het onbaatzuchtig mis/gebruik maken van alle kansen die het leven biedt. Dit gebruik maken begint in Zuid-Afrika bij de kassa. Het is als studiegefinancierde Nederlands student erg verleidelijk om de ogenschijnlijk ramgoedkope levensstijl van een Afrikaans land zo goed mogelijk uit te buiten. Als je echter zoveel mogelijk gebruik maakt van de 'korting' die je op al je producten krijgt, ben je aan het eind van de dag net zo belazerd door jezelf als na een uitverkoop of een bezoek aan de markt met Rukundo. Een rondje geven kost niets, een nieuw t-shirt is bijna gratis, een autoradio (helaas vakkundig ontvreemd op woensdag jongstleden) kost maar de helft van wat ie thuis kost en een nacht in een beachresort is niet alleen in prijs onvergelijkbaar van de Nederlanse standaard. Inslaan dus. Kapotslaan dus...

Zomaar een sunset-cruisje...

En allemaal omdat het kan. En ach, wat is de waarde van geld dan überhaupt nog als de geest zich verrijkt voelt als nooit tevoren. Om het feestje compleet te maken sta ik met twee maskers bij de kassa, Winnie the Pooh is voor mij. En eenmaal thuis blijk ik ook nog een sixpack plaksnorren in mijn mandje te hebben gestopt. Niets om je zorgen over te maken. Die gaan zeker van pas komen aanstaande vrijdag als we gaan feesten op de pompende beats van upcoming Electro-goden The Bloody Beetroots. Natuurlijk mag je jaloers zijn! Als je maar weet dat het natuurlijk slechts een goedkope verbloeming is van mijn gemis aan het Tilburgse carnaval dit jaar. (Rolandpicture.tk, waar blijven je foto's?) 

Klaplopen is gaan stappen op de 31e verdieping boven Kaapstad om daar te proosten met vrienden.
Intimiteit
Zoals aangekondigd steek ik hier maar gelijk van wal over de Engels/Poolse hinde uit het bos van Robin Hood die mijn hart de afgelopen weken in de houdgreep had. Na een dag hard werken was een biertje en een kattenbel naar huis allang niet meer mijn eerste wens. Vakantieliefde: Ambitieus wereldreizigster ontmoet roodharige plichtdiener op het verkeerde moment, op de verkeerde plek: Een romance zonder toekomst, in onze ogen bestond er even niets romantischer. Maar zoals het gaat met Engelse schurken; die worden op een enkele reis naar Australië gezet om daar hun straf uit te zitten: Steph stal mijn hart; dus die vervolgd nu haar wereldreis naar Australië.

Maar intimiteit is hier zeker niet enkel de samensmelting liefde: Vriendschap laat zich net zo goed smelten tot een kostbare gouden cocktail der intimiteit. Eentje die hopelijk ooit zal stollen tot een waardevolle goudstaaf. De heksenbrei met Amerikaanse, Duitse, Belgsiche, Engelse, Nederlandse en jawel: heuse inheemse Xhosa-ingrediënten brouwt onvergetelijke toverdranken. Xolisa, mijn Xhosa vriend, geeft me een mooie maar ook gruwelijke kijk in het leven van een Afrikaanse jongen in de townships. Twee weken terug kwam hij ineens alleen na tijden samen met een vriend te komen werken. "Nee, Mdeba komt vandaag niet, hij is neergestoken..." Heel vreemd, ik weet dat het hier allemaal bestaat. Maar geheel naar planning maak ik er gelukkig maar weinig van mee. Ik zie beelden van armoede, taxirellen, townships die in brand staan, maar het lijkt net zo ver weg als dat het in Nederland is. Ik zie een half uur nadat ik de vuilnisbak buiten zet een man weer alle vuilniszakken omkeren en leegpluizen, maar als ik om me heen kijk blijkt dat dit een systematisch ritueel is waarbij elke 'vuilnisman' zijn eigen territorium heeft van vuilnisbakken... Heel normaal dus...

Net zoals thuis is het vooral de belevingswereld die het leven maakt. En voor mij is Zuid-Afrika nog steeds te omschrijven als een warm bad. Het warme bad is voorzien van een ongelofelijk scala badschuimsels in de vorm van prachtige persoonlijkheden om het bad elke dag mee te vullen. Geheel onverwacht staat er ook maar al te vaak een alcoholhoudend badschuimpje naast het bad dat de avonden nog net iets langer laat duren. Meestal, thuis in stamkroeg Blooze Bar waar de barman ons hartelijk groet en de bestelling op tafel zet voor hij besteld is.

Sommige vriendschappen hoef je hier niet te maken; die zijn simpelweg met het vliegtuig overgevlogen. Mariëlle, de goedlachse suikerspin uit Limburg gekenmerkt door een prachtig gebrek aan blad voor de mond, heeft ook geen eigenschap thuis gelaten. Het dagje daar is dan ook een mooie herinnering om aan het repertoire toe te voegen: Zeker voor herhaling vatbaar en het gitzwarte bewijs dat Tilburg naar behoren van zich laat horen op de zuidelijke hemisfeer.

Intimiteit is je door Captain Morgan naar grotere hoogtes laten brengen om aan het eind van de avond te vechten om de deken met een Brits geaccentueerde sparringspartner.
Praatjes Maken Voor degene die nog niet zijn afgehaakt: welkom bij hoek drie van de triangel. Na een hoop alomvattende analyse over het leven hier, wil ik ook graag een praatje met jou maken om je te vertellen hoe alle belevenissen hier me een hard maar reëel beeld geven van de South African Republic.

Apartheid is een woord om voor altijd te schrijven met een hoofdletter. Niet omdat het zo'n geweldig marketingwoord is, maar omdat het staat voor een afgesloten tijdsperk in Zuid-Afrika. Maar hoe kun je een tijdperk afsluiten met enkel regels? De generatie die is opgevoed met de regels der Apartheid zonder er aan te willen of kunnen twijfelen, is niet verdwenen. Apartheid is een tijdperk dat net als alle tijdperken op de wereld, pas zal uitsterven met de generatie. Het valt me op dat ondanks de beladen kanten aan het verhaal, bijna iedereen er toch voor open staat om er eerlijk en kritisch over te praten. En nog opvallender, ook zonder uitzondering de hand in eigen boezem te steken.

Het was mijn baas die zonder blikken of blozen de treffende vergelijking maakte tussen de Apartheid en de jodenvervolging in Nazi-Duitsland. Het deporteren daargelaten, was het toch erg opvallend dat in 1948, drie jaar na het wereldlijk veroordelen van het vervolgen van een volk, er nu een geheel ras werd ´vervolgd´. Vanaf 1948 werd de zwarte systematisch benadeeld en minderwaardig gesteld. Het gevolg hiervan is onbegrijpelijk en logisch tegelijk. Ik lees op het moment een boek (Ja, No, Man) over een man die werd geboren in 1973 in een land waarin rascisme allang geen persoonlijke keuze meer was, maar simpelweg de wet. De motor die het land in beweging brengt is gebouwd om het verschil tussen zwart en wit nog zwart/witter te maken.

Pas in 1976 vindt de zwarte bevolking om door te dringen tot de wereld. Geweld.. helaas. Een aantal hevige rellen die starten in de townships omdat Afrikoans (het omgebogen Nederlands) een nutteloze maar toch verplichte taal op school is. Als de witte politie-agenten dan het vuur openen en daarmee een onschuldige demonstrant laten doodbloeden in de armen van zijn zus lijkt daar op het eerste gezicht niets nieuws aan de zon. Ware het niet dat het tafereel dit keer op de foto is gezet en zo de internationale pers bereikt. Hoe het balletje daarna aan het rollen kwam is velen via de verhalen van Nelson Mandela en Steve Biko wel bekend, maar hoe het er nu aan toe is lijkt alweer ver op de achtergrond verdwenen. In 1994 kwam de ANC aan de macht, de manier waarop verbaast me echter nog steeds. Deze eerste zwarte politieke partij wilde graag zeker zijn van een absolute overwinning en beloofde daarom elke broeder op het platteland gouden bergen in Kaapstad, als men maar kwam stemmen. Het gevolg was een grote overbevolking, veel armoede en geen cent verbetering. De verbazing hierover is nog wel enigszins te stillen, maar het feit dat Mr. Zuma namens de ANC, die nog steeds moet voorkomen voor aanklachten voor corruptie, nu weer exact dezelfde beloftes staat te doen in de townships die zijn ontstaan door deze loze beloftes! Deze Afrikaan met zes vrouwen wordt dus naar alle waarschijnlijkheid in mei 2009 de nieuwe president van Zuid-Afrika. Dat zal in ieder geval weer wel even de internationale pers halen, maar op welke manier...

Tsja, ook de culturele en politieke ontwikkelingen van het land hebben m'n interesse en ik wijd er dus weer te lang over uit... Of eigenlijk, enkel op de verkeerde plek. Wees welkom om het hier zelf uit te vinden!

Ik vergeet jullie eigenlijk alsnog over mijn stage te vertellen waar de drukte nu echt de spuigaten uitloopt. De krant telt dagelijks geduldig af: 6 Days until Cycle Tour 2009! Maar op het werk worden we er steeds ongeduldiger van met de berg werk die nog voor ons ligt en er dagelijks niet kleiner op wordt... Maar dat verhaal bewaar ik graag voor na aankomende zondag, als ik jullie behalve de hectische voorbereiding ook over het resultaat kan vertellen. Het persoonlijke resultaat is in ieder geval een prachtige ervaring! Afgelopen zondag mocht ik meedoen met de tevens door ons georganiseerde Mountainbike Challenge en daar werd ik toch maar mooi even 9e van de 167 op de 13km. Graag laat ik hier achterwege dat de gemiddelde leeftijd ook 13 was op mijn afstand... Toch mooi een medaille in de pocket!

Graag nog een korte noot aan al mijn vriendjes uit Tilburg die zich over de wereld hebben verspreid als een epidemie der loosheid - het is heerlijk om jullie verhalen te lezen! Ik voel me een verdomd verwend luxedier als ik jullie echte ontwesteringen lees! Dat worden mooie avonden terug in Tilburg als we met al onze nieuw vergeerde wijsheid weer eens aan tafel zitten, Stef Stuntpiloot in het midden ;)

Afsluitend, als beloning voor iedereen die helemaal naar dit deel van de pagina is gescrolled dan nu de prijsvraag van vandaag. De vorige prijsvraag is helaas vervallen omdat de prijs (mijn originele Zamanani-Brothers CD) ook is gestolen samen met mijn autoradio... Ik vraag me serieus af waarom de auto in eerste instantie werd opengebroken, waarschijnlijk toch de cd. De inzet voor deze editie? Een snel met herinneringen overladen setje plaksnorren, van grote toegevoegde waarde op elk feestje, sollicitatiegepsrek of paspoortfotoshoot. En de vraag luidt als volgt:

Een rode golf rijdt van Kaapstad naar Saldanha met een gemiddelde snelheid van 100 km/h. De afstand tussen Kaapstad en Saldanha is 345 km en de zon schijnt. Het is zaterdag en over rechts is zojuist een auto met sirene-uitrusting gepasseerd. Wat kost de boete voor het overschrijden van de opgelegde 90 km/h met 11 km? Antwoord mag in Euro's zowel als in Randen.

Liefs uit het land van de duizend zonnestralen, Zuid-Afrika.

Ruben

x

It's not the end of the world

Maar we waren wel dichtbij. Cape Point, Funicular, Cheetah's, tot tien tellen en again.. Kelp!

Deze keer een fotoverhaal onder de volgende link te vinden in mijn nieuwe Picasa-album, veel liefs aan de lezers en de prijsvraag is verlengd omdat de poster nog niet op de to-do-list is verschenen deze week...

Baai!

Andijvie & Bavianen

"Baai en lekke dag!"

Het leven in Kaapstad is als een pinguin; in topsspeed onnavolgbaar, maar voor het grootste deel bestaat het uit groepsliefde en wat onhandig gewaggel. Echter is een pinguin altijd gekleed op feesten, bruiloften en pyjamaparty's met zijn stijlvolle tuxedo terwijl ik met m'n toeristenoutfits in Kaapstad nog altijd als een verdwaalde gekko op een Hollandse kermis ronddwaal. En een kermis is het geweest de laatste dagen.

Op donderdag hebben we met onze vers-vleesclub de trein gepakt die al mooie situaties opleverde. Tegelijk is de trein een vervoersmiddel waarin de harde werkelijkheid van de Zuid-Afrikaanse geschiedenis duidelijk naar voren komt. Hoewel we hiervan pas later op de hoogte werden gebracht, blijkt het zo te zijn dat wanneer je als blanke bij de ticketverkoop binnenloopt, je vanzelfsprekend naar buiten loopt met een ticket van 25 rand (2 euries). Als je daarmee 3 uur eersteklas kan rijden dan is dat gewoon een goede deal. Maar dat eersteklas reizen daar vroeg ik niet om bij de kassa. Achteraf blijkt dat je als gekleurde mede Zuid-Afrikaan vanzelfsprekend een tweedeklas ticket krijgt. In de trein levert dit dus zwarte en witte treinstellen op. Een beetje vreemd. Nu ik dit zo opschrijf realiseer ik me eigenlijk ook dat ik nog geen blanke taxichauffeur heb gezien... Anyrichting, zoals ik al zei waren wij ons geheel onbewust van de tweedeling der kleuren en stapten wij 's middags de trein in waar ons plaatsnemen tot een aantal verbaasde gezichten leidde. Maar na een aantal verwarde glimlachen heen en weer bleek deze keuze toch erg gezellig: enkel a capella wisten de Zamanani Brothers ons het komende uur goed te vermaken met een show die uiteindelijk de gehele coupé in een ritmische dansvloer veranderden. Tijdens een toch al enerverende rit ontdekte een van mijn medereizigers opeens dat één van de treindeuren door een defect helemaal niet sloot tussen de stations. Als ware James Bonds konden wij zo onze action-shots maken al hangend uit de treindeuren.

Eenmaal bij de eindbestemming vluchtten wij ons naar de zonaanbiddende pinguins. Een 'Wat klopt er hier niet?' vond ik erg toepasselijk voor onderstaande foto. De pinguins verzorgden behalve hun eigen jongen ook ons toeristen met een behaaglijk gevoel van opperste relaxedheid tijdens het observeren van de stijve ober-roedel. Het paringsritueel wat vooraf wordt gegaan met plaatsvervangende schaamte voor het opdringen van het mannetje aan het vrouwtje doet nog het meest denken aan Tilburgs huisgenoot John Koers die in blessuretijd nog probeert te scoren.

De eerste 'Braai' is inmiddels ook in de pocket, een ware BBQ die zo rond het middaguur begint waar rond vijf uur het vuur aangaat en rond een uur of tien de snor wordt gedrukt om het feestje door te zetten in de stad. Want ook het uitgaansleven van Kaapstad blijkt niet onder te doen voor het Nederlandse. Op Long Street zijn het long nights en de Zuid-Afrikaanse pilsjes blijken het braaivoedsel graag te laten zwemmen in mijn buik. Een activiteit die niet alleen ikzelf blijk te kunnen waarderen, maar die de groepsliefde ook erg goed doet. Over vriendjes niets te klagen!

Voor de volgende passage dank ik graag Mark Hummel voor zijn onbewuste weder-integratie in het Duitse, aangezien mijn omgang met de Duitse dames en heer in mijn nieuwe crib erg goed verloopt. Zo goed zelfs dat ik besloot om mijn Nederlandse kookboek uit de kast te trekken en ze te trakteren op een oud-Hollandse maaltijd andijvie. Gehaktbal erboven op en smullen maar!

Na op zaterdag hetzelfde avondprogramma weer afgedraaid te hebben heb ik de zondag wat weggechilld op een car market net buiten de stad. Hier staan honderden auto's op een verlaten parkeerplaats te veranderen in vierpersoons ovens in de brandende zon en als de politie niet bezig is met het wegslepen van auto's (het nachecken van kentekens is een makkelijke manier om gestolen auto's terug te vinden), dan is het daar maar wat gezellig! Uiteindelijk ben ik die middag weggereden in een rode Volkswagen Chico die mij de komende zes maanden het land mag laten zien terwijl ik hem op zijn staart mag trappen, alweer een prima deal! Hieronder, mijn rode Wolfje.

En zo stond vandaag de eerste werkdag voor de deur, waar ik enkel bewapend met een arm om veel handen te schudden ook al daadwerkelijk aan het werk werd gezet. Mijn werkzaamheden voor de komende weken bestaan voornamelijk uit de volgende: 1) Het ontwerpen van nieuwe internationale wegbewijzering en de bijbehorende anderhalve meter brede printer te begrijpen. 2) Het ontwerpen van een wijd te verspreiden poster die de wielrenners meer bewust moet maken van de bescherming van de natuur. Dat laatste betekent eigenlijk vooral het bestrijden van het bavianenprobleem. Omdat de wielrenners normaliter hun toegeworpen powerbars en energy-sapjes na twee happen op de grond gooien is het zo dat de omwonende bavianentroep elkaar groepeert zodra de tour van start gaat en de overheerlijke powerbars van de weg raapt en tevreden gaat zitten opsnoepen langs de kant van de weg. Nu kan een hongerige baviaan op de weg nogal voor problemen zorgen als het peleton net de achtervolging heeft ingezet op de kopgroep. En daar kom ik in beeld om in de komende week een poster te ontwerpen met op de foto een powerbar-vretende aap en daarnaast de tekst zoals: "Don't let this be your responsibility!" Een eervolle eerste taak die ik dan ook met beide handen aangrijp!

Om alweer een lang verhaal kort te maken: Ik vermaak me hier wel. En omdat de komende weken vooral uit hard en gewaardeerd werk bestaat zal ik niet zo snel weer een verhaal hebben. Daarom voor jullie een braincracker in de laatste alinea:

Na wat intern overleg over de afgelopen prijsvragen is het volgende besluit genomen. Hoewel de heer Van de Weijer de eerste prijsvragen enkel creatief gebruik maakte van het systeem (gefeliciteerd met een donkere fles Carling Black Label met twistdop) zijn er een aantal veranderingen aangebracht. Allereerst is deze blog in de ochtenduren gepost om de kans op een snelle respons van bovengenoemde te verkleinen. Daarnaast zal in de toekomst een eerdere prijswinnaar enkel nog antwoorden kunnen voorzeggen, maar geen beroep meer kunnen doen op de eerstvolgende prijs(*).

Deze post is er een zeer exclusief album te winnen van de al eerder hoog geprijsde Zamanani Brothers. De CD staat stampvol met Afrikaanse meezingers en sfeerverhogende ritmische hoogstandjes en is een ware musthave in de Zuid-Afrikaanse Westcape. Geef jij het meest originele antwoord op onderstaande vraag, dan mag jij je de volgende keer gelukkig prijzen!


Wat is jouw beste ingeving voor een effectieve poster + slogan om de Argus Cycle Tour van hun baboontrouble af te helpen?

Lekka, lekka en tot de volgende keer!

Ruben


(*) Eerdere prijswinnaars zijn uitgesloten van deelname voor de komende prijsvraag.